Uroczystość Chrystusa Króla, Rok A 2020
XXXIV Niedziela Zwykła

I.             Król i Pasterz

„Królewskość Jezusa Chrystusa Króla jest paradoksalna: Jego tronem jest  krzyż; Jego korona zrobiona jest z cierni; nie ma berła, ale dano Mu w rękę trzcinę; nie nosi pięknych szat, ale został odarty z tuniki; nie ma błyszczących pierścieni na palcach, ale ręce przebite gwoździami; nie ma skarbu, ale zostaje sprzedany za trzydzieści srebrników”. Tak  powiedział papież Franciszek w 2016 roku w swojej homilii na Uroczystość Chrystusa Króla.

I dodał jeszcze:

„Wspaniałość Jego królestwa nie jest bowiem władzą według kryteriów świata, lecz Bożą miłością, miłością zdolną by dotrzeć i uzdrowić wszystko”.

Jakie to jest Królestwo – wyjaśnia nam dzisiejsza prefacja, która wskazuje na 7 Jego przymiotów:

1. Królestwo prawdy,
2. Królestwo życia,
3. Królestwo świętości,
4. Królestwo łaski,
5. Królestwo sprawiedliwości,
6. Królestwo miłości,
7. Królestwo pokoju.

A w jaki sposób mają królować one w naszym życiu? Jak budować to Królestwo miłości, pokoju, sprawiedliwości…? Chrystus pokazał nam jak to czynić.

W czasach Starego Testamentu królowie często nazywali siebie pasterzami, co nie przeszkadzało im uciskać swych poddanych, zniewalać ich i wyzyskiwać. Prorok Ezechiel zapowiada jednak nadejście Dobrego Pasterza, który szuka swych owiec i ma o nie pieczę. Troszczy się o nie. Jest z nimi. Ta zapowiedź zostanie wypełniona w Jezusie Chrystusie – Dobrym Pasterzu, który stał się Królem Wszechświata.

Król i Pasterz, który jest miłosierny, zatroskany o człowieka, pochylający się nad każdym ludzkim cierpieniem, nad każdą ludzką krzywdą. A miłość czyni swoim prawem.

Święta Faustyna opisuje pewną sytuację, która obrazuje panowanie Boga pełnego miłości.

Usłyszałam od Chrystusa takie słowa:

„Córko moja, wyobraź sobie, że jesteś monarchinią ziemi całej i masz możność rozporządzania wszystkim, jak ci się podoba; i wtem puka do drzwi twoich jakaś mała dziecina, cała drżąca, ze łzami w oczach, ale z wielką ufnością w twoją dobroć, i prosi o kawałek chleba, aby nie umrzeć z głodu – jak byś z tym dzieckiem postąpiła?” I rzekłam: Jezu, dałabym mu wszystko to, o co mnie prosi, ale i tysiąc razy więcej. Odpowiedział mi Pan: „Właśnie Ja tak postępuję względem ciebie” (Dz 229).

Każdy z nas jest jak to mała dziecina z tego opowiadania, Jezus zaś Monarchą, która daje nam z miłością nawet 100 razy więcej niż prosimy.

Przypowieść o sądzie ostatecznym w dzisiejszej Ewangelii opisująca wartość okazywania miłości bliźniemu, została zawarta w KKK w ramach  uczynków względem ciała. W KKK czytamy: „Uczynkami miłosierdzia są dzieła miłości, przez które przychodzimy z pomocą naszemu bliźniemu w potrzebach jego ciała i duszy” (KKK 2447).

1. Głodnych nakarmić.
2. Spragnionych napoić.
3. Nagich przyodziać.
4. Podróżnych w dom przyjąć.
5. Więźniów pocieszać.
6. Chorych nawiedzać.
7. Umarłych pogrzebać

Gdy będziemy te uczynki wypełniali w swoim życiu, będziemy coraz bliżej Królestwa Bożego, a jednocześnie będziemy dla innych, tutaj na ziemi, zaczynem i inspiracją do naśladowania i podążania drogą Królestwa Bożego.

II.            Uroczystość Chrystusa Króla

Uroczystość Chrystusa Króla do liturgii wprowadził papież Pius XI encykliką Quas Primas (W pierwszej encyklice, wydanej na początku pontyfikatu) z 11 grudnia 1925 r. na zakończenie roku jubileuszowego. Nakazał wtedy, aby we wszystkich kościołach tego dnia po głównym nabożeństwie przed wystawionym Najświętszym Sakramentem odmówić litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz akt poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu. Początkowo uroczystość obchodzono w ostatnią niedzielę października; reforma soborowa przeniosła jej termin na ostatnią niedzielę roku liturgicznego. 

Dzisiejsza uroczystość przypomina nam, że jesteśmy obywatelami Nieba – Królestwa, do którego zdążamy.  Nie możemy więc dawać się prowadzić tym, którzy nas z tej drogi do Królestwa Chrystusa odciągają. 

Nie słuchajmy tych, którzy krzyczą o wolności, a zabierają wolność innym, nie słuchajmy tych, którzy żądni sensacji czy zysku tylko mówią czy piszą negatywne opinie o innych, jednocześnie nastawiając jednych przeciw drugim. Nie naśladujmy tych, którzy bezwzględnie dążą do celu, tych, którzy w żywe oczy kłamią, tych, którzy wszystko i wszystkich krytykują.

Słuchajmy tych, którzy mówią prawdę i dążą do prawdy, tych, którzy są obrońcami życia, naśladujmy tych, którzy dążą do świętości, którzy żyjąc w łasce uświęcającej promieniują nią na innych, naśladujmy tych, którzy są sprawiedliwi, tych, którzy kochają i dążą do pojednania i pokoju. W takich ludziach jest już Królestwo Boże.

Uroczystość Chrystusa Króla jest świętem patronalnym Akcji Katolickiej i Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. Stąd też w naszym kościele jest wyłożony sztandar KSM naszej parafii. Na etapie reaktywacji jest oddział stowarzyszenia pod kierunkiem ks. Prefekta.

KSM przy parafii powstało w 1991 r. Po roku jego intensywnej działalności, tak oto podsumował Mirosław Ambrożak

„Jesteśmy optymistami i mamy bardzo szerokie plany. Pragniemy służyć w duchu chrześcijańskie miłości. Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży to szansa odnalezienia swego młodego chrześcijańskiego powołania w wirze współczesnego świata. Korzystamy z tej szansy i zachęcamy do tego wszystkich młodych katolików” „Wiadomości Parafialne Parafii Witkowskiej” 1/1992.

III.         Królować to znaczy służyć.

Dwa sakramenty: Małżeństwa i Kapłaństwa nazwane zostały przez KKK sakramentami w służbie komunii, w służbie wspólnocie.

W jaki sposób wprowadzić Królestwo Boże w małżeństwie i rodzinie?

Przede wszystkim dążcie do prawdy. Prawda jest jedna, ale nie zawsze jest łatwo dotrzeć do niej i ją poznać. Wspólnie przyznawajcie sobie rację, ciągle pamiętając, że czasami nie ważne są racje, ale relacje. Bądźcie też sprawiedliwi. Sprawiedliwie dzielcie się dobrym słowem, swoim wolnym czasem, ale też dobrem materialnym z całą rodziną.

A w jaki sposób my, duszpasterze, mamy szerzyć Królestwo Boże w parafii?

W I czytaniu Bóg przez usta proroka Ezechiela mówi: „Oto Ja sam będę szukał moich owiec i będę miał o nie pieczę”. Jako duszpasterze wraz z PRD i PRE przygotowaliśmy już 4 numer naszej gazetki „Parafialne Wiadomości Witkowskie” i w niej, na 24. stronach zawarliśmy program naszego pasterzowania – nasz program duszpasterski na najbliższe miesiące, do czerwca przyszłego roku. Chcemy, aby dotarła ona do wszystkich mieszkańców parafii, do całej wspólnoty. Ufamy, że ją życzliwie przyjmiecie, przeczytacie i włączycie się we wszystkie proponowane tam inicjatywy. Niech ta gazetka znajdzie stałe miejsce w Waszych domach, tak, by zawsze można było do niej zajrzeć – w informacjach Z życia wspólnoty parafialnej nie będziemy już do tych treści powracać. A dołączony do gazetki opłatek przyjmijcie, prosimy jako znak naszej miłości do Was i do wciąż budowanej wspólnoty parafialnej.

IV.          Króluj nam Chryste! Vivat Jezus! Viva Christo Rey!

W naszej zakrystii na drzwiach jest napis: Króluj nam Chryste! Tak wita się przychodząc do zakrystii Liturgiczna Służba Ołtarza, odpowiadając: Zawsze i wszędzie! Z kolei zawołaniem Rycerzy Kolumba jest: Vivat Jezus! Niech żyje Jezus!

Meksykanin – św. Jose Sanchez del Rio (1913-1928) był jednym z uczestników Powstania Cristeros w Meksyku. Było to powstanie katolików w latach 1926-1929, którzy zbrojnie sprzeciwili się restrykcjom rządu prezydenta Plutarch Eliasa Callesa. Wprowadzając antykościelne ustawy (tzw. Prawa Callesa) zabronił on m.in. publicznych nabożeństw, konfiskował kościelne nieruchomości, zakazał święceń kapłańskich, pozbawił księży prawa wyborczego, zabronił nosić sutanny. W Powstaniu Cristeros zginęło około 90 tys. osób – wśród nich św. Jose Sanchez del Rio. Czternastolatek zmarł z okrzykiem na ustach „Viva Christo Rey!” – „Niech żyje Chrystus Król!”. Przed śmiercią poddano go torturom, zmuszając do wyrzeczenia się wiary.

Warto obejrzeć bardzo przejmujący film „Cristiada”, którego jednym z głównych bohaterów jest właśnie Jose Sanchez.

Ale warto też zastanowić się: czy, gdyby mi przyszło – może nawet nie poświęcić życie, ale po prostu przyznać się publicznie do Chrystusa Króla – czy wystarczyłoby mi odwagi?

Prośmy dziś o odwagę, aby Królestwo Boże było w nas. Aby zawsze w naszym życiu zwyciężał i królował Chrystus Król. Amen.

Ks. kan. Franciszek Jabłoński
Witkowo, dn. 21.11.2020 r.