Homilia na II niedzielę wielkanocną B, Witkowo 11.04.2021 r.

Chciałem dać coś dobrego
Dałem tylko siebie
Los okrutnie ze mnie drwił
Gorzkich nauk nie oszczędził mi
Chciałem wnieść coś nowego
Chciałem mieć więcej wiary
Los okrutnie ze mnie drwił
Mojej wiary nie odebrał mi

Tak śpiewał w jednej ze swoich piosenek Krzysztof Krawczyk, który, jak podkreślano w tych ostatnich dniach, pozostawił świadectwo wiary w Boga i dobroci dla drugiego człowieka. Chciałem dać coś dobrego, Dałem tylko siebie: To jest miłosierdzie. To jest świadectwo człowieka, który doświadczył miłosierdzia Bożego. Na koniec oktawy wielkanocnej otrzymujemy przesłanie płynące z czytań: mówią one mianowicie, o tym jak Zmartwychwstały Chrystus żyje w swoim Kościele. Słyszymy o tym, jak zmartwychwstanie przynosi konkretne owoce wiary i dobrych uczynków w życiu uczniów Chrystusa.

1. Z dziejów młodego Kościoła. Pierwsze czytanie zaczerpnięte z Dziejów Apostolskich, czyli świadectwa pierwszych lat funkcjonowania Kościoła ukazuje nam, że sprawa Jezusa nie zakończyła się wraz z Jego śmiercią. Chociaż było wielu orędowników takiego właśnie przebiegu sprawy. Zmartwychwstanie było wydarzeniem, które odmieniło Jego uczniów. Kościół rozwijał się, było coraz więcej osób wierzących w Chrystusa i Ewangelię, czego konkretnym owocem była jedność. Z tego też rodziła się wrażliwość na potrzeby drugiego człowieka. Chciałem dać coś dobrego, Dałem tylko siebie.Wszystko działo się w czasie, kiedy ten młody Kościół był od samego początku prześladowany. Dlatego wspólnota szczególnie była wyczulona na potrzeby braci, pełniła dzieła miłosierdzia. Nie była to tylko zwyczajna działalność charytatywna, ale najgłębszy wyraz wiary.

2. Droga do wiary. Ewangelia ukazuje nam dzisiaj trudną drogę do wiary, można powiedzieć naznaczoną ranami, które pokazuje Zmartwychwstały Jezus. Apostołowie są zgromadzeni w Wieczerniku, drzwi są zamknięte, a więc boją się, są przygnębieni, że nie z Jezusem nie stało się to, co po ludzku sobie wyobrażali. Przechodzą kryzys. To do takich właśnie uczniów przychodzi Zmartwychwstały Pan. W takiej sytuacji dostrzegamy Tomasza Apostoła, który często traktowany jest trochę, jak czarny charakter. Tymczasem to właśnie on reprezentuje każdego człowieka poszukującego, odważnie pytającego, myślącego, a więc człowieka wierzącego. Często nie zwracamy uwagi na jeden mały szczegół. Ewangelista nie zapisał tego, że Tomasz włożył palec w rany Jezusa. Może nie musiał tego robić. Wystarczyło mu, że zobaczył i uwierzył…

3. Wiara i dzieła miłosierdzia. Wobec wielu argumentów przeciwnych wierze otrzymujemy dzisiaj piękną definicję wiary. Wiara to nie jest podręcznikowa wiedza, efekt naukowych rozważań, ale często jest to długi proces, który zaczyna się od spotkania z Jezusem. To spotkanie jednak nie rozwiewa wątpliwości, nie odpowiada na wszystkie pytania. Jest to jednak doświadczenie tak niezwykłe, że człowiek odtąd nie może być skoncentrowany na sobie, ale widzi potrzeby i braki innych i nie jest na nie obojętny. Dzieje się tak dlatego, że przez wiarę właśnie odkrywamy, że pierwszym miłosiernym jest wobec nas Pan Bóg. Trudno nam to przyjąć, bo że jest miłosierny wobec nas to dobrze, ale że wobec kogoś kto jest moim wrogiem też jest miłosierny to jest to trudne do zaakceptowania. Tu pojawia się też cały temat powodów, z jakich chrześcijanie podejmują działalność charytatywną, czyli czynią miłosierdzie… Czy zawsze jest to z wiary? Czy czasami nie ma w tym wyrachowania? Jakiejś zimnej kalkulacji, aby i tak wyjść na swoje? W tej trudnej rzeczywistości, w jakiej znajduje się cały świat zauważamy także nowe przestrzenie, w których brakuje miłosierdzia… Przykładem mogą być chociażby zapisy na Mszę św. Wielką dojrzałością wspólnoty, także i naszej parafii byłoby to, gdyby np. miejsce w kościele w czasie świąt zajęła jedna osoba, a pozostała rodzina na zewnątrz… To byłoby miłosierdzie w praktyce. Wiele moglibyśmy znaleźć takich przykładów, kiedy sami licząc na miłosierdzie dla siebie, zapominamy o tym, że taką postawę mamy mieć też dla innych. Chciałem dać coś dobrego, Dałem tylko siebie.
Cieszy fakt, że w Niedzielę Miłosierdzia można podkreślić, że i Caritas w naszej parafii prowadzi działalność charytatywną, że i Rycerze Kolumba dotarli do potrzebujących przed świętami… To wszystko jednak nie wystarczy, bo same dzieła charytatywne to jeszcze miłosierdzie nie jest. Musi być właściwa postawa wynikająca ze spotkania z Chrystusem. O tym, że jej brakuje przekonujemy się nie od święta, ale w dzień powszedni – na ulicy, w biurze parafialnym, przy śmietniku na cmentarzu…

W Muzeum Sztuk Pięknych w Houston jest obraz pt. Niedowiarstwo św. Tomasza. Uwagę przykuwa nie św. Tomasz, badający ranę Jezusa, ale sam Jezus Zmartwychwstały. Nie patrzy On ani na Tomasza, ani na pozostałych apostołów, ale patrzy na nas. Żadna z postaci nie patrzy na nas tylko Jezus. Także rany na rękach są ukazane tylko nam, nie mogą zobaczyć ich apostołowie.

Tomasz ujrzał i uwierzył, a przed nami często jest długa droga do wiary i miłosierdzia, do tego, żeby dać innym naprawdę siebie, tak jak dawali siebie apostołowie Bożego Miłosierdzia: Faustyna, Jan Paweł II, Michał Sopoćko… Jak dawali siebie nasi bliscy, którzy byli zawsze dla nas miłosierni… Jak nasi bohaterowie, wspominani w tych dniach polegli za Ojczyznę w Katyniu, Smoleńsku, Charkowie, Twerze… Jak polegli w służbie Ojczyzny prezydent prof. Lech Kaczyński, jego małżonka i wszystkie ofiary katastrofy sprzed 11 lat. Dlaczego pamiętamy? Dlaczego to ważne? Dlatego, że

Jest gdzieś niebo jak len
Noc za krótka na sen
Dom gdzie czeka znów ktoś
I gdzie miejsca już dość
Dla spóźnionych gości.

Obyśmy znaleźli tam swoje miejsce. Amen.

Ks. Prefekt Julian Wawrzyniak

Homilia na poniedziałek w oktawie Wielkanocy,
Witkowo 5.04.2021 r.

W Galerii Sztuki w australijskiej Adelajdzie znajduje się obraz zatytułowany „Chrystus i dwie Marie”. Świadkami Zmartwychwstałego są kobiety Maryja i Maria Magdalena, które wobec tak wielkiego cudu nie mają śmiałości nawet podnieść oczu. Ta scena jest w ogóle bardzo rzadko przedstawiana w malarstwie, a tutaj dodatkowo podkreślona przez zastosowanie odważnych kolorów. Ten obraz ma także bardzo ciekawą historię. Jego autor William Holman Hunt zaczął go malować jako dwudziestoletni artysta. W trakcie pracy doszedł jednak do wniosku, że jego wiara i duchowość są zbyt słabe, żeby namalować go tak, jak na to zasługuje. Potem, w kolejnych latach, stawał się stopniowo człowiekiem coraz bardziej religijnym, aż stwierdził że wreszcie może kontynuować obraz. Dzieło dokończył 50 lat po jego rozpoczęciu.

Mówię, o tym, bo my też jesteśmy właściwie zbyt słabi, żeby zrozumieć prawdę o zmartwychwstaniu. Dlatego właśnie tę tajemnicę rozważamy w trakcie oktawy wielkanocnej, czyli przez osiem kolejnych dni. Czynimy to z taką samą intensywnością, jak w Niedzielę Zmartwychwstania.

1. Świadectwo Piotra.
Dzisiaj w pierwszym czytaniu słyszeliśmy świadectwo Piotra Apostoła ukazujące prawdę o zmartwychwstaniu. To czytanie zaczerpnięte zostało z księgi Dziejów Apostolskich, które są historią pierwszych lat funkcjonowania wspólnoty Kościoła. Od samego początku ta prawda była w centrum życia Kościoła. Wiele lat obchodzono Wielkanoc jako jedyne święto w ciągu roku. Pamiątką Zmartwychwstania, małą Wielkanocą jest też każda niedziela. Zmartwychwstanie to jest prawda, która zmienia życie. Św. Piotr wie co mówi, on, który niemalże przed chwilą wyparł się Jezusa, teraz jest jego świadkiem. To przemówienie Piotra, które nazywamy mową misyjną pokazuje także, jak ważne jest osobiste świadectwo.

2. Dwie prawdy o Zmartwychwstaniu?
Próbujemy stawiać sobie dzisiaj pytania: Jak jest w praktyce z tym głoszeniem prawdy o Zmartwychwstaniu? Jak jest z moim świadectwem wiary? Wreszcie, czy ja rzeczywiście wierzę w Zmartwychwstanie? Z pomocą przychodzi nam dzisiejsza Ewangelia i jej bohaterowie. Z jednej strony kobiety, które wybrały się do grobu Jezusa, a z drugiej strony żołnierze i przywódcy żydowscy. Pokazują nam oni dwie, jakże odmienne postawy wobec faktu Zmartwychwstania. Wobec tego wydarzenia nie można pozostać obojętnym, nie można twierdzić, iż nic się nie stało, co miałoby związek z naszym życiem.
W postawie kobiet widać tę właściwą odpowiedź daną Bogu. Pewnie jeszcze nic nie rozumiały, z tego co się wydarzyło, ale miały w sobie otwartość na Pana Boga i pokorę. Gdyby nie to moglibyśmy nie świętować Wielkanocy. My wierzymy w zmartwychwstanie dlatego, że kobiety, które przyszły wczesnym rankiem na miejsce pochówku Jezusa, powiedziały nam o swoim spotkaniu. Nasza wiara opiera się na zaufaniu świadkom, którzy widzieli Zmartwychwstałego. I ten przekaz wiary trwa. Doświadczenie Zmartwychwstania ciągle trwa, to nie jest jakieś wydarzenie z przeszłości. Wierzymy dlatego, że w historii ludzkości, w historii Kościoła, w życiu świętych znanych i nieznanych widać konkretne owoce zmartwychwstania. Ta moc Chrystusa Zmartwychwstałego trwa wszędzie tam, gdzie i my przezwyciężamy zło, gdzie ludzie narażają swoje życie, gdzie je tracą dla innych. Wreszcie mamy też całkowicie przeciwną postawę wobec pustego grobu Jezusa. To jest kłamstwo rozpowiadane za pieniądze przez żołnierzy i im podobnych. Ewangelista stwierdza, że pogłoska ta, chociaż tak nielogiczna, trwa nadal. Przekonują nas o tym często media i ciągle znajdują się tacy, którzy im wierzą. Wychodzą na ulice i krzyczą przeciwko Bogu. Ludzie bardzo często gotowi są uwierzyć w każdą bzdurę, byle tylko nie wierzyć w prawdę, gdyż prawda jest wymagająca. Prawda domaga się ciągłego zmieniania swojego życia, aby było ono na wzór Jezusa.
Wczoraj w Internecie czytałem różne nieprzychylne komentarze pod różnymi życzeniami, które składały instytucje publiczne. Było wielu oburzonych, że autorzy życzeń odwoływali się do zmartwychwstania Chrystusa. Przecież powinno być tak neutralnie: o zajączku, o jajeczkach, o wiośnie. Wszystko dlatego, że Chrystus jest wymagający. Dlatego fałszywa pogłoska ciągle trwa.
Który ze sposobów przekazywania nowiny o zmartwychwstaniu wybiorę to zależy tylko ode mnie… Czy następne pokolenia będą żyły wiarą w zmartwychwstanie to zależy ode mnie… Jak zabraknie świadectwa to będzie żyła plotka, kłamstwo, oszczerstwo…

Kroniki podają, że gdy w 1555 r. odsłonięto kamień, na którym spoczywało ciało Jezusa to towarzyszyły temu cudowne znaki: Słońce wirujące wokół swej osi i intensywny różany zapach. Kiedy badano Grób Pański w 2016 r. to na 60 sekund z niewiadomych przyczyn przestały działać wszystkie urządzenia elektroniczne. Zmartwychwstanie wymyka się naszym zmysłom. Pewnie dlatego jest takie ciekawe. Dzisiaj chcielibyśmy i my do grobu zajrzeć, nawet jeżeli dzieją się tam cudowne znaki, to najważniejsze jest to, że grób naprawdę jest pusty. Nie ma Go tam, bo zmartwychwstał! I to jest nadzieja dla każdego z nas.

Ks. Prefekt, Julian Wawrzyniak

Brama nieba została dla nas wszystkich otwarta na oścież. Przypatrzmy się na podstawie opisów zmartwychwstania drogom kilku ewangelicznych postaci prowadzącym do Chrystusa Zmartwychwstałego. Zechciejmy wyruszyć dziś razem z nimi i razem z nimi przemierzyć drogi, które doprowadziły ich do pustego grobu.

1. Droga św. Marii Magdaleny – droga serca
Pierwszą drogę wyznacza św. Maria Magdalena, próbując rozświetlić mrok tego poranka płomieniem miłości do Boskiego Mistrza. Miłości, która tli się w jej sercu wbrew wszelkiej nadziei i wbrew twardej rzeczywistości śmierci. Właśnie św. Maria Magdalena, jak gdyby w nagrodę za tę heroiczną postawę, jako pierwsza staje przed pustym grobem. Z jednej strony dostrzegamy w niej iskrę biblijnej intuicji, że miłość jest potężniejsza niż śmierć. Z drugiej, jednak, uderza fakt, że nawet największa i najpiękniejsza ludzka miłość, to nadal zbyt mało, żeby uczynić ten poranek naprawdę „wielkanocnym”, czyli przepełnionym nadzieją, która da ukojenie. Doświadczenie św. Marii Magdaleny uczy, że tajemnica Wielkiej Nocy przerasta możliwości ludzkiego serca: „Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono”. Serce, to jedynie kompas lub punkt wyjścia. Ono przynagla, by szukać dalej…

2. Droga św. Piotra – droga rozumu
Inną drogę do Zmartwychwstałego wytyczył św. Piotr. Odkąd wylał na ziemię łzy żalu po trzykrotnym zaparciu się Chrystusa, on sam również zaczął po niej mocniej stąpać. Chociaż pusty grób odnajduje jako trzeci, jako pierwszy wchodzi do jego wnętrza, aby na własne oczy przekonać się, co tam zaszło. Okazuje się jednak, że nawet oczy, które patrzą na tak niezwykłe znaki, a nawet ręce, które mogą dotknąć grobowych płócien po Zmartwychwstałym, to nadal zbyt mało. Ludzki rozum i zmysły wbrew oczekiwaniom nie dają odpowiedzi, a jedynie stawiają kolejne pytania. One również nie są w stanie zgłębić wielkanocnej tajemnicy a jedynie zapraszają, by szukać dalej…

3. Droga św. Jana – droga pokory i wiary
Jeszcze inną drogę przebiegł św. Jan. Z całą pokorą zagląda do pustego grobu ustępując Piotrowi. Słowa w odniesieniu do św. Jana: „jednakże nie wszedł do środka”, są tłumaczone jako wyraz uznania pierwszeństwa św. Piotra wśród wszystkich apostołów. Pomimo że ich oczy patrzą na to samo, to jednak św. Jan dostrzega znacznie więcej. Jakkolwiek obaj nie rozumieją jeszcze słów Pisma mówiących o powstaniu z martwych, św. Jan już przyjmuje je zmysłem wiary – jako pierwszy wierzy w zmartwychwstanie. Dopiero z perspektywy, którą opromienia żywa wiara, widać wielkanocne zwycięstwo (por. „Biblioteka Kaznodziejska” 2/2021).

4. Apocalypto
Ramą splatającą te wszystkie drogi jest jeden cel – grób i sposób dotarcia do niego – bieg. Z zadziwieniem w Jerozolimie można zobaczyć jak niektórzy Żydzi się poruszają, zawłaszcza w piątek na rozpoczęcie szabatu – są w nieustannym biegu. Ten ciągły bieg, pośpiech można zobaczyć w filmie Mela Gibsona: „Apocalypto” z 2006 roku – przez cały czas poruszamy się z głównymi bohaterami, wszystko rozgrywa się w nieustannym ruchu i kończy równie niespodziewanie jak w dziele Gibsona. Jego bohater, uciekający przed pościgiem Majów, wybiega na plażę, do której właśnie przybijają okręty Corteza. Wpatrzeni w przybyszów i ich gigantyczne łodzie ścigający go Indianie, zdezorientowani i oszołomieni, wycofują się do dżungli. Główny bohater ocalał dzięki przybyciu obcych. Przypatrując się nieznajomym, przeczuwa, że nadchodzi nowa era naznaczona nieodwracalnymi zmianami.

5. Moja droga. Zaproszenie do radosnego świętowania Zmartwychwstania Pana Jezusa
Na banerach przygotowanych w naszej parafii na Święta Wielkiej Nocy mamy dwa przesłania.
Pierwsze, na zewnątrz kościoła, to hasło: „Twoje światło jest w nas!”, zilustrowane pięknym światłem bijącym z pustego Grobu Chrystusa.
Drugie, w środku kościoła, to widniejące na dekoracji Grobu Pańskiego ogromne zdjęcie, na którym od strony pustego grobu widać Jerozolimę i piękne wschodzące słońce. Możemy sobie wyobrazić, że jest to widok Witkowa. Co widzi Zmartwychwstały Chrystus w naszej parafii? Czy zauważy radość na naszych twarzach, nadzieję płynąca z naszych słów, czy widzi miłość między nami? Co przeczyta na pierwszej stronie miejscowych gazet? Przesłanie dobrych życzeń? Słowa budujące? A gdyby był to obraz naszej rodziny? Co zobaczy Zmartwychwstały Chrystus w naszych małżeństwach i rodzinach, czy autentyczną radość? Jakże by to było pięknie, gdyby właśnie autentyczną radość uczynić drogą, którą cała nasza parafia będzie zmierzać do pustego grobu Chrystusa…

A jaka jest moja droga do Chrystusa Zmartwychwstałego? Czy jest to droga serca, rozumu, pokory, wiary, radości?
Amen!

Ks. kan. dr hab. Franciszek Jabłoński,
Witkowo, 03.04.2021

Podczas piątkowych przygotowań do odczytania w dzisiejszą niedzielę opisu Męki Pańskiej z podziałem na role: narratora, tłumu i Pana Jezusa, po raz kolejny uzmysłowiłem sobie, że najważniejsza osoba – Pan Jezus – w całym tym opisie wypowiada najmniej słów. A przecież prorok Izajasz w pierwszym czytaniu mówiąc o Jezusie jako Słudze Boga podkreśla, że jest On obdarzony językiem wymownym. Jednak nie skorzystał z tego daru przyjmując „postawę sługi”– jak wskazał na to św. Paweł w Liście do Filipian. Przyjął obelgi, zelżywości, cierpienie i śmierć. Milczał. Językiem Pana Jezusa stał się język krzyża.

Czym tak naprawdę jest język krzyża? Na ostatnich wykładach dla sióstr pallotynek zadałem im pytanie: Jakie jest główne przesłanie Drogi krzyżowej? Każda podkreśliła, że to: wielka miłość Boga do człowieka.
I to właśnie ta Miłość jest językiem krzyża; miłość nie cofająca się przed największym cierpieniem i największym darem: darem własnego życia.
Dzisiaj jesteśmy zaproszeni „aby uklęknąć pod krzyżem” i do pracy nad kolejnym z grzechów głównych – gniewem.
Czytanie Męki Pańskiej w Niedzielę Palmową rozpoczyna obchody Wielkiego Tygodnia.
Te wydarzenia zbawcze możemy sobie przybliżyć także poprzez film czy muzykę (my mieliśmy przygotowane mini przedstawienie z dziećmi na Mszę św. o 10.30).
Zachęcam więc do obejrzenia w Wielkim Tygodniu być może po raz kolejny film „Pasja” (The Passion) w reżyserii Mela Gibsona z 2004 roku.

Przy okazji warto wysłuchać “Przesłanie do świata” z 2018 roku odtwórcy roli Pana Jezusa w tym filmie, Jima Caviezela https://www.youtube.com/watch?v=VLrEw-VgHSs, który powiedział m.in.: „Kiedy wisiałem tam na krzyżu, nauczyłem się, że w Jego cierpieniu było nasze odkupienie. Każdy z nas musi nieść swój własny krzyż. Jest to cena za naszą wiarę, za naszą wolność. (Podczas skręcenia filmu) Byłem dosłownie uderzony biczem, krzyżowany i zostałem uderzony przez piorun”.

W piątek wspominaliśmy w liturgii Świętego Dyzmę – określanego „Dobrym Łotrem”.
Najnowsze wydanie „Dobrych Nowin” zachęca nas do obejrzenia filmu z 2020 roku zatytułowanego „Dobry Łotr”. Jego premiera miała miejsce 19 marca tego roku. (https://www.youtube.com/watch?v=67FRjWhMsko). Bohater filmy spotyka Trzech Mędrców przy betlejemskim żłóbku. Nie raz spotka jeszcze Jezusa i znane z kart Ewangelii postacie. W tym drugiego Łotra. Film „Dobry Łotr” (w oryginale The Penitent Thief – Pokutujący złodziej) prowokuje do bardzo osobistych przemyśleń nie tylko na temat wiary, ale też natury człowieka. To piękny i wartościowy film dla… grzeszników. Czyli dla nas wszystkich.

A może dla kogoś bardziej wymowna od filmu będzie muzyka? Zachęcam do wysłuchania śpiewu artystów z całego świata w amerykańskim musicalu „The Passion” nakręconym w Nowym Orleanie w 2016 roku (https://www.youtube.com/watch?v=EHn0ijTE4zw). Wśród wielu utworów mnie osobiście bardzo wzrusza utwór dialogowany Judasza i Jezusa, zatytułowany: „Demony”, gdzie w refrenie słyszymy takie słowa Judasza: „Kiedy poczujesz moje ciepło, spójrz mi w oczy. To tam chowają się moje demony. Nie podchodź zbyt blisko, w środku jest ciemno. To tam chowają się moje demony”.Jezus na bardzo różne sposoby chce dotrzeć do naszych serc. Daje nam tyle możliwości. Co z tego wybierzemy, zależy już tylko od nas.

Mam też dwie propozycje na ten przedświąteczny czas.
Pierwsza. Zdejmiemy krzyż z naszej ściany, odkurzymy go i zwyczajnie ucałujemy? Może ten prosty gest poruszy jakąś delikatną strunę w naszym sercu. A może to będzie nasze jedyne wyznanie wiary w te święta?
Druga propozycja to odnowę naszego parafialnego krzyża-drewniany z pasyjką, który jest zakurzony i wymaga renowacji. Może ktoś chciałby to uczynić?
Dzisiaj przemawia do nas najpiękniej język krzyża, dlatego kończąc posłuchajmy jeszcze raz fragmentu przesłania do świata Jima Cavizela: „Obejmij swój krzyż, i podążaj w kierunku swojego celu. Chcę abyście mieli odwagę wyjść do tego pogańskiego świata i bez wstydu wyrazili swoją wiarę publicznie. Świat potrzebuje dumnych wojowników! Którzy zaryzykują swoje imię i reputację, by nieść wiarę i miłość Jezusa całemu światu”.

W miarę naszych możliwości i w obliczu różnych ograniczeń, dobrze wykorzystajmy ten piękny czas Wielkiego Tygodnia – niech stanie się czasem ponownego odkrycia wielkiej Miłości Boga do każdego z nas.
Amen.

ks. kan. dr hab. Franciszek Jabłoński
Witkowo, 27 marca 2021 r.