1. Przez 40 dni Wielkiego Postu przygotowywaliśmy się do najważniejszych Świąt w ciągu roku – Zmartwychwstania Pańskiego.  Czerpaliśmy wzór od Izraelitów, którzy 40 lat na pustyni po wyjściu z niewoli Egipskiej  oczyszczali swoje myślenie, wyrzucali Egipt ze swojego serca, aby kolejny raz zaufać Bogu. Naśladowaliśmy Chrystusa, który 40 dni przeżywał post na pustyni. Uczestniczyliśmy w rekolekcjach wielkopostnych, nabożeństwach Gorzkich Żalów i Drogi Krzyżowej, podejmowaliśmy wielkopostne postanowienia.
2. Po Świętach Wielkanocnych przeżywaliśmy 40 kolejnych dni, dni radości. I choć w tym roku same Święta i czas po nich były wyjątkowo trudne, to jednak fakt Zmartwychwstania i płynąca z niego radość pozostały niezmienne. W liturgii Słowa słyszeliśmy o Chrystofaniach, objawianiu się Chrystusa: niewiastom, Apostołom – „ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym”- jak słyszeliśmy w opisie św. Łukasza z Dziejów Apostolskich.
3. Jako wspólnota parafialna włączyliśmy się w to świętowanie, chociaż w bardzo ograniczonych możliwościach. Zewnętrznym wyrazem tego świętowania były:

• wielkanocne pieśni, których niestety jest bardzo mało; często też, z powodu archaicznych słów, bywają niezrozumiałe dla współczesnego pokolenia,
• zapalony Paschał z prawdziwego wosku,
• figura Zmartwychwstałego Pana Jezusa, która stała przez te 40 dni na ołtarzu; a także piękna drewniana figura zmartwychwstałego Pana Jezusa, którą postawimy na stałe w jednej z krucht,
• biały kolor nowych ornatów,
• biały dywanik pod mszał i na koszykach do zbierania składki oraz przy dzwonku obwieszczającym rozpoczęcie Mszy św.,
• Droga Światła – pierwszą odprawialiśmy w piątek w oktawie Wielkanocy, na II Drogę światła zapraszamy na zakończenie okresu wielkanocnego w najbliższy piątek: „Oto Wielka tajemnica Wiary. Obraz uczty zapowiedzią Eucharystii”.

4. Dzisiaj śpiewamy wraz z Psalmistą: „Pan wśród radości wstępuje do nieba”. To właśnie dziś wspominamy to wydarzenie. Najpierw Pan Jezus spożywa posiłek z uczniami, potem daje im konkretne wskazania:

• mają oczekiwać na Zesłanie Ducha Świętego
• mają być cierpliwi
• poleca im pozyskiwać ludzi z wszystkich narodów
• mają udzielać chrztu
• i nauczać tego, co On sam im przekazał.

5. Po tych wszystkich wskazaniach  „uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu”. Pan Jezus z Góry Oliwnej, gdzie ponad 40 dni wcześniej w czasie modlitwy krwawy pot zalewał Mu twarz, teraz wznosi się, jak mówią Anglicy „The Ascension of Jesus Christ” lub jedzie do Nieba, jak mówią Niemcy: „Christi Himmelfahrt”. Pan Jezus  przechodzi tam, gdzie „Bóg posadził Go po swojej prawicy na wyżynach niebieskich, ponad wszelką Zwierzchnością i Władzą, i Mocą, i Panowaniem”.
6. Nam też Pan Jezus zostawił te wszystkie wskazania, swój misyjny mandat. Wraz ze świętym Pawłem prośmy Boga, Ojca chwały, abyśmy otrzymali:

• Ducha mądrości i
• światłe oczy serca,
• oraz gorliwość w pozyskiwaniu wiernych dla Chrystusa – wypełniając misyjny mandat.

7. Przed nami wiele pracy. Michał Szułdrzynski w swoim felietonie zatytułowanym „Czy wierni powrócą?” opublikowanym w ostatnim numerze „Przewodnika katolickiego” komentuje wynik sondażu wykonanego parę dni temu, tuż przed kolejnym poluzowaniem restrykcji związanych z koronawirusem. Polacy odpowiadali w nim na pytanie, które ze sfer życia powinny zostać odmrożone najszybciej.

• Pierwsze miejsce (67 proc. odpowiedzi) zajęły salony fryzjerskie i kosmetyczne.
• Na drugim (54 proc. wskazań) znalazły się prywatne gabinety lekarskie,
• później szkoły, przedszkola, żłobki, restauracje i bary, siłownie i obiekty treningowe.
• Kościoły znalazły się na szóstym miejscu (ich odmrożenie za ważne uznało 14 proc. respondentów).
• Dalsze miejsca zajęły kina, teatry, koncerty, zgromadzenia publiczne i manifestacje czy dyskoteki.
• Autor artykułu zadaje pytanie:

„To znamienne, że potrzeby religijne znajdują się tak nisko w tej stawce. Czyżby chodzenie do kościoła stało się dla ludzi takim samym luksusem jak wizyta w teatrze czy udział w manifestacji politycznej?”.

Następnie stwierdza:

„Okazuje się, że potrzeby kosmetyczne czy nawet wizyta na siłowni, jest dla wielu Polaków znacznie ważniejsza niż możliwość uczestnictwa na żywo w nabożeństwie religijnym. To pokazuje, jak bardzo zmieniło się polskie społeczeństwo”.

8. To zjawisko już obserwujemy w naszej parafii. W dzień powszedni nie ma już kompletu wiernych w kościele, podobnie jest i z niedzielą. Możemy więc zadać pytanie: „Czy nasi wierni parafianie powrócą na liturgie? Czy powrócą do kościoła?”. Pewnie część tak, ale czy wszyscy, którzy chodzili regularnie przed czasem pandemii? Jest to wielka niewiadoma. Nie możemy jednak czekać i tylko „wpatrywać się w niebo” – czy wypatrywać biernie, tego, co przyniesie czas. To nasze wspólne zdanie, nasz obowiązek, to każdy z nas otrzymał misyjny mandat „Idźcie i pozyskujecie”. Co więc konkretnie mamy robić?
9. W Kościele katolickim w Anglii i Walii, każdego roku obchodzony jest dzień, który nosi nazwę „Home mission Sunday” (Domowa niedziela misyjna).  Wydane na tę okazję foldery ukazują, jak można zachęcić osoby niepraktykujące, by powróciły do obecności w Kościele. Ukazana jest postać Jezusa, który mów: «Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy Mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną» (Ap 3,20)”. Następnie ukazane są otwarte drzwi kościoła parafialnego. „Nigdy nie jest za późno – piszą autorzy przesłania – aby rozpocząć na nowo. Kościół jest nie tylko budynkiem, ale także żywą wspólnotą i rodziną. Nikt z nas nie jest doskonały, ale próbujemy się nawzajem miłować i chcemy jako katolicy wprowadzić w praktykę taki sposób życia, jakiego nauczył nas Jezus. Miliony ludzi na świecie doświadczają tego, że dzięki zaangażowaniu we wspólnotę kościelną odradza się ich wiara. Wiele osób mówi, że ich wiara i udział w życiu parafialnym wypełniają pustkę wewnętrzną i nadają nowy sens całemu życiu”.
10. Myślę, że przed nami stoi podobne zadanie. Zapraszanie bezpośrednie, jeden drugiego na liturgię. Czasami wystarczy pewnie zacząć od tych z którymi spotykamy się najczęściej. Zrobić wszystko, by na nowo pozyskać ich dla Chrystusa. Abyśmy po zdjęciu masek i  odsłonięciu twarzy na nowo odnaleźli się wszyscy we wspólnocie naszego kościoła – na swoich stałych miejscach  czy ulubionych godzinach Mszy św.
11. Na zakończenie postawmy sobie pytanie. W jaki sposób my byśmy zareklamowali nasz kościół, nasze wspólnotę? Jaki słów byśmy użyli, aby zachęcić do przyjścia na Eucharystię?, przekonać do naszej wspólnoty?
12. Każdy z nas otrzymał misyjny mandat, abyśmy innych pozyskiwali dla Niego. Jednak tylko pozyskany pozyskuje innych, ten kto jest zapalny, zapala innych.

 

Panie, który wstąpiłeś do Nieba, rozpal w nas misyjny zapał. Amen.

 kan. dr hab. Franciszek Jabłoński
Witkowo, 22 maja 2020 r

1. Jezus odchodzi do Domu Ojca. Idzie, aby przygotować miejsce dla każdego z nas, bez wyjątku. Te słowa z dzisiejszej Ewangelii najmocniejszy wydźwięk mają podczas mszy św. pogrzebowej. Gdy życie człowieka zmienia się i wchodzi na ostatni etap na tej drodze do Domu Ojca.
2. Wiemy już, że nasze życie zmierza w tym samym kierunku – do Domu Ojca. Jednak, podobnie jak Filip, pytamy: gdzie ten Dom jest, gdzie jest nasz Ojciec?
3. „Kto Mnie widzi, widzi także Ojca”- odpowiada Filipowi i nam Chrystus.  Dzięki Chrystusowi mamy wyobrażenie kim jest Ojciec – Bóg Ojciec. Przez Chrystusa idziemy do Ojca.  A na tej drodze  wzmacniani jesteśmy mocą sakramentów, mocą Ducha świętego.
4. Sakramenty przyjmujemy we wspólnocie. Aby dotrzeć do domu Ojca potrzebujemy więc wspólnoty, bo to właśnie przez życie we wspólnocie dokonuje się nasze zbawienie.
5. Pierwszą tą wspólnotą jest rodzina, szczególnie rodzina budowana na sakramencie małżeństwa. Przez życie wspólne małżonków z Chrystusem dokonuje się ich zbawienie: w codziennym trudzie życia we dwoje i w przyjmowaniu oraz wychowywaniu potomstwa.
6. Drugą wspólnotą są nasi sąsiedzi oraz ci, z którymi się spotykamy, pracujemy. Weźmy to czasami pod uwagę – zwłaszcza, gdy zamykamy się na relacje z nimi, czy wręcz się od nich odwracamy. U progu Domu Ojca będziemy również z tych relacji rozliczani.
7. Trzecią jest nasza wspólnota parafialna. I to od naszych relacji wobec siebie, od zaangażowania w rozwój tej wspólnoty,  także zależy nasze dotarcie do celu, jakim jest Dom Ojca. W kościele nikt nie jest anonimowy. 
8. Dzieje Apostolskie informują nas dzisiaj o  posłudze diakonów we wspólnocie.  Chwila wyboru diakonów była niezwykle ważna dla rozwoju Kościoła. Wybrano 7 diakonów: „Szczepana, męża pełnego wiary i Ducha Świętego, oraz Filipa, Prochora, Nikanora, Tymona, Parmenasa i Mikołaja, prozelitę z Antiochii. Przedstawili ich apostołom, którzy, modląc się, nałożyli na nich ręce (Dz 6,5-7).
9. Ich obecność stała się integralną częścią życia wspólnoty chrześcijan.
10. Niestety, przez wieki zapomniano w Kościele o tej posłudze. Przywrócono ją dopiero po II Soborze Watykańskim.
11. Dziś mamy już stałych, żonatych diakonów. Jest ich w świecie ponad 40 tysięcy, w Polsce dopiero kilkudziesięciu.
12. Posługa diakonów jest obrazem dla wszystkich żyjących we wspólnocie – tzw. diakonii – czyli naśladowania najpierw Chrystusa – Sługi. „Nie przyszedłem aby mi służono, ale abym służył”- tak mówił Chrystus. On przyjął postać sługi (Flp 2,6), a doświadczając ludzkiej biedy, potrafił współczuć ludzkim słabościom (Hbr 4,15). Chociaż był prawdziwym Panem i Królem wszechświata, wykazał wolę służenia bliźnim (Mk 10,45), a w czasie Ostatniej Wieczerzy umył nogi swoim uczniom (J 13,5).
13. Ta postawa diakonijna jest też główną ideą odnowy naszej wspólnoty parafialnej. W naszej pierwszej, ubiegłorocznej Jednodniówce zostaliście, Kochani, zaproszeni do podjęcia tej diakonii w naszej parafii. Wprowadzenie w życie tej idei zostało jakby przyspieszone listem siostry Prowincjalnej sióstr służebniczek, które w tym roku obchodzą 100–lecie swego pobytu w Witkowie, w którym poinformowała, że siostry od 1 września 2019 r. ze względu na braki personalne w Zgromadzeniu „nie będą zajmowały się bielizną kościelną, dekoracjami oraz wystrojem ołtarzy w kościele”.
14. Dla przypomnienia w tej Jednodniówce zostało napisane: http://parafiawitkowo.pl/category/gazetka-parafialna/page/5/
15. Wówczas, gdy to ukazało się w Jednodniówce, wiele osób miało „oczy jakby na uwięzi” – niczym uczniowie idący do  Emaus z Jezusem: nie rozumieli tej idei, tego zaproszenia.
16. Z perspektywy prawie roku widać już, jak bardzo duży przełom nastąpił w podejściu do  służby (czyli diakoni właśnie) na rzecz wspólnoty. Większość wymienionych diakonii jest już realizowana, co zwłaszcza nas – duszpasterzy – bardzo cieszy.
17. Czwartym, ważnym miejscem służby – diakonii,  jest cmentarz: miejsce spotkań i modlitwy wielu ludzi, o różnej przynależności do Kościoła i o różnej wrażliwości wiary. Zobaczmy jaką przyjmujemy tam postawę. Czy tylko liczy się grób naszych bliskich zmarłych i to, co jest przy grobie?  Przecież cały cmentarz to nasze wspólne dobro, choć wielu z nas ciągle o tym zapomina. Stąd też zrodziła się idea banerów informacyjnych i formacyjnych, by w ten sposób przypomnieć wszystkim o obowiązku wspólnej troski o cmentarz.
18. Chcielibyśmy wraz ks. Prefektem skierować do Was, jeszcze raz, tę samą prośbę, którą rok temu zamieściliśmy w Jednodniówce: „Każdego bez wyjątku pragniemy gorąco zachęcić do czynnego udziału w życiu parafialnym. Wszyscy mamy jakieś talenty, którymi obdarzył nas sam Bóg. W tej służbie chodzi o to, aby podzielić się tymi talen­tami (zdolnościami). Diakonia – służba zakłada wolontariat. Dajcie sobie szansę, aby poczuć się potrzebnymi. Przynajmniej powinniście spróbować”.
19. Św. Piotr przemówił dziś do nas w swoim Pierwszym Liście. Powiedział w nim, że każdy ochrzczony uczestniczy w powszechnym kapłaństwie, że każdy powinien czuć się wybranym: „Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym”.  A skoro jesteśmy wybrani, to powołani do służby we wspólnocie. Królować – to znaczy służyć.  Amen.

ks. kan. dr hab. Franciszek Jabłoński
Witkowo, 9 maja 2020 r.

Rocznica poświęcenia kościoła własnego,

Witkowo, 27 październik 2019 r.

Parafia św. Mikołaja została erygowana już w XIII w. przez Gryfitów (dynastia książąt pomorskich panująca na Pomorzu Zachodnim). Pierwotna świątynia była zbudowana z drewna i konsekrowana. Niestety pożar w 1823 r. strawił cały kościół, plebanię, organistówkę i zabudowania gospodarcze. Podjęto wówczas wspólny wysiłek nad budową nowej świątyni. Ostatecznie kościół został konsekrowany 11.11.1889 r. (130 lat temu) przez Edwarda Likowskiego – biskupa pomocniczego z Poznania. W kolejnych latach dobudowano: kruchty, wieżę i dwie kaplice oraz zakupiono dzwony. Obecna polichromia kościoła została wykonana w 1955 r. Stan dzisiejszej świątyni jest owocem wieloletnich i systematycznych prac duszpasterzy i parafian, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz kościoła.

Przeżywając dzisiaj liturgiczną uroczystość rocznicy poświęcenia kościoła, Bogu dziękujemy za tę piękną świątynię, do której od tylu lat przychodzą wierni, aby oddawać Jemu cześć i prosząc Go o pomoc w potrzebach. Tutaj też oddają cześć Matce Bożej i świętym Kościoła. Dziś otaczamy modlitwą wszystkich tych, którzy pełni poświęcenia i ofiarności dbali i dbają o ten kościół wraz z całym jego zapleczem. Jako obecni duszpasterze dziękujemy za Wasze modlitwy i ofiary materialne, które są wsparciem w trosce o kościół i całe jego zaplecze. Dziękujemy też za to, że w tak krótkim czasie – 4 miesięcy – udało nam się podjąć kolejne inicjatywy w kościele, wokół kościoła, w salkach duszpasterskich, na plebanii i wokół niej oraz na cmentarzu. Pokładamy też dużą nadzieję w powołanej nowej Parafialnej Radzie Ekonomicznej, składającej się z członków i konsultorów.

Kościół jako budynek jest znakiem, że tutaj żyje i istnieje wspólnota wyznająca wiarę w Chrystusa. Kościół jako budynek jest jednak tylko narzędziem do jedności z Bogiem i ludźmi między sobą.  Prawdziwy bowiem Kościół składa się nie z martwych kamieni, ale z żywych osób. Św. Paweł w 1 Liście do Koryntian pisze: „Bracia, wy jesteście Bożą budowlą! Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga, że Duch Boży mieszka w was?” (por. 1 Kor 3, 9b-17). Tak – my wszyscy jesteśmy Bożą budowlą!

Przez te lata, ze względu na obecność w pobliżu bazy wojskowej, wierni przychodzący się tutaj modlić pochodzą z różnych stron Polski. Stąd kościół parafialny spełnia też rolę jednoczącą różne środowiska: autochtonów (z tej ziemi, miejscowych), jak i osoby, które się tutaj osiedliły na stałe lub też czasowo.

Tutaj przychodzą kapłani, siostry zakonne, wierni, mający w sercu sposób myślenia zarówno pokornego celnika, jak i ci, myślący jak pogardliwy faryzeusz z dzisiejszej Ewangelii. A ponieważ „Pan jest sędzią, który nie ma względu na osoby” – jak mówi nam Księga Syracha z pierwszego czytania –  On wysłucha każdego, nie zlekceważy nikogo. Każdy w tej duchowej świątyni ma swoje miejsce, jest potrzebny i niezastąpiony. I co ważne – każdy może przychodząc tutaj z Bożą pomocą odmienić swoje życie.

Dopóki nasze życie tu na ziemi trwa, dopóty trwa ten nasz „życiowy bieg”, najważniejszym zaś zadaniem każdego z nas jest, aby „wiarę ustrzec”, by na „ostatek odłożono dla nas wieniec sprawiedliwości”. Tak nas zachęcał św. Paweł w 2 Liście do Tymoteusza, swego umiłowanego ucznia, towarzysza jego misyjnych dróg. Aby to osiągnąć wspólnota parafialna, jak powietrza, jak wody, potrzebuje wspólnego zaangażowania, wspólnej troski każdego z nas! Więcej jeszcze: wspólnota parafialna potrzebuje miłości, potrzebuje ciągłego duchowego odnowienia.

W tę ostatnią niedzielę kończącego się Nadzwyczajnego Miesiąca Misyjnego spójrzmy szerzej na Kościół, widoczny znak Jezusa Chrystusa. Kościół ma naturę misyjną, dynamiczną. Chrystus swoich wyznawców, czyli nas, nieustannie posyła: „Idźcie i pozyskujcie nowych uczniów”, „Wzmacniajcie tych co osłabli, poszukujcie tych co się zagubili”. Papież Franciszek napisał w adhortacji o radosnym głoszeniu Ewangelii, że „Parafia jest wspólnotą wspólnot, sanktuarium, gdzie spragnieni przychodzą i piją, by dalej kroczyć drogą, jest centrum stałego misyjnego posyłania” (EG 28).

Każdy z nas od chwili chrztu św. ma w sobie ducha misyjnego. Jest ochrzczony i posłany.  I dla dzieła misyjnego Kościoła może, a nawet więcej: powinien ofiarować swoją cząstkę. Można to robić na różne sposoby.

Pierwszy to świadectwo, że jestem katolikiem, że dla mnie w życiu najważniejsza jest niedzielna Msza św. i karmienie się słowem Bożymi i Bożym Ciałem. Korzystanie z sakramentów uzdrowienia: pokuty i pojednania oraz namaszczenia chorych i przyjmowanie tych sakramentów ze świadomością misji – czyli posłania do swoich bliźnich z miłością w sercu, która przekładając się na czyny jest najwłaściwszą  postawą eucharystyczną.

Drugi sposób – będąc we wspólnocie Kościoła, która posiada misyjną naturę, mogę starać się podjąć współpracę na rzecz ewangelizacji opartą na 4 filarach. Bardzo wyraźnie, a przy tym barwnie zostały te filary ukazane w „Rodzinnym Kalendarzu Misyjnym”, a są nimi: modlitwa, pomoc materialna, informacja oraz podjęcie pracy misyjnej.

Widzimy jako duszpasterze, co bardzo cieszy, że nie brakuje w naszej wspólnocie parafialnej pierwszego z tych filarów – modlitwy za misje. Przy tej okazji pragniemy podziękować wszystkim, którzy tak licznie uczestniczyli na modlitwie różańcowej za misje, ubogaconej listami misjonarzy. Dziękujemy także za wasze osobiste modlitwy, które ufamy, były udziałem waszych rodzin w domach. Przy tej okazji, w te ostatnie dni października, zapraszamy do kościoła te osoby, które jeszcze nie były w tym miesiącu na modlitwie różańcowej. Może uda się wygospodarować choć pół godziny na wspólne przeżycie nabożeństwa w intencji misji?

Drugi filar – pomoc materialna również spotyka się z dużym zrozumieniem w naszej parafii. Dziękujemy za wsparcie materialne misjonarzy poprzez dodatkową zbiórkę do puszek oraz zakup tak wielu kalendarzy misyjnych – ponad 400 egzemplarzy – co jest swoistym rekordem w diecezji. Przy tej okazji serdecznie dziękujemy kandydatom do bierzmowania, którzy tak chętnie podjęli się przeprowadzenia zbiórki, oraz dzieciom sprzedającym kalendarze i ich opiekunom.

Trzeci filar – informacja misyjna – także znajduje swoje miejsce w parafii. Cieszymy się, że tak wiele osób zabiera ze sobą wykładane czasopisma misyjne i religijne, „Przewodnik katolicki” i w ten sposób pogłębia swoją świadomość i odpowiedzialność za misje oraz za Kościół.

I ostatni filar: podjęcie pracy misyjnej, co jest na pewno najtrudniejsze –  ofiarować misjom swój czas, wyjeżdżając do pracy misyjnej choć na kilka tygodni, na pewno nie jest łatwo. Ale jest to możliwe. W ostatnim czasie, o czym już wspominaliśmy, podjęli półroczną pracę misyjną jako wolontariusze w Kamerunie Państwo Stelmaszykowie z Gniezna. Z kolei jedna z lekarek z Wrześni, Pani Danuta Mikołajewska, pojechała pomagać w szpitalu w Angoli na jeden miesiąc. A może w kimś z naszej wspólnoty zrodzi się chęć pomocy misjom, by być darem wiary dla innej wspólnoty, a potem wrócić i ubogacić naszą swoim doświadczeniem?

Na zakończenie chciałbym odmówić modlitwę za naszą wspólnotę parafialną, którą będziemy odmawiali w każdy poniedziałek, polecając wszystkie nasze sprawy Bogu przez wstawiennictwo św. Mikołaja – patrona parafii.

Boże Ojcze wszechmogący, wejrzyj na naszą wspólnotę parafialną, którą powołałeś, aby stawała się wspólnotą zjednoczoną z Tobą i między sobą. Prowadź nas drogą odnowy życia duchowego i spraw, aby nie zabrakło nam siły oraz wytrwałości w dążeniu do celu.

Panie Jezu Chryste, który towarzyszysz nam na drodze misyjnego nawrócenia, otwórz nasze serca na Twoje słowo, abyśmy zdołali uczynić z naszej parafii miejsce odkrywania powołania i misji dla każdego parafianina i wszystkich, którzy będą u nas gościć.

Duchu Święty, daj nam serca czyste, proste i uległe, abyśmy odważnie dzielili się wiarą, umieli słuchać się wzajemnie a przez to otwierali się na pełnienie Twojej woli.

Maryjo – Gwiazdo ewangelizacji i Patronko misji świętych – wspomagaj nas we wszystkich działaniach i wysiłkach nad odnową i ewangelizacją naszej wspólnoty parafialnej.

Święty Mikołaju spojrzyj na nas z Nieba, wzywaj łaski z niebios, bo nam ich potrzeba. Łaski swe nas zlej, o Patronie nasz, w serca nam miłość wlej i nasz kościół w swej opiece miej. Amen.

ks. kan. dr hab. Franciszek Jabłoński